Stepje

In Amerika is het inmiddels een ware hel; de elektrische step. Voor een paar dollar per uur kun je daar geheel volgens het sharing economy model een stepje huren om mee over de stoepjes te crossen en die waar je wilt achterlaten, zodat iemand anders dan dat stepje weer kan oppikken en kan achterlaten.

Maar omdat de sharing economy nooit de sharing = caring economy is geworden en mensen eigenlijk varkens zijn (sorry varkens) pleuren ze na het van de sokken rijden van peuters en bejaarden, de elektrische stepjes overal neer. En breekt die arme bejaarde die net nog heeft kunnen uitwijken voor een te dikke veertiger op een step alsnog d’r nek 10 meter later over het inmiddels gedumpte stepje. Dat geeft het stepje een slecht imago. Maar vrees niet, oh stepjes wereldwijd; jullie grootste fan is hier en heeft besloten er een blogje over te wijden. Een blogje over een stepje.

Mijn step huggt mijn Liat Panda.

Die van mij is low tech, dat wil zeggen, de enige drijvende kracht achter mijn step is mijn linkerbeen. En soms rechter. Al step ik dan net zo knap als dat ik schrijf met links. Not pretty dus. De meest gestelde vraag die ik krijg is of ik van dat steppen niet een heel groot en gespierd linkerbeen krijg. 'Neen' is het antwoord op die toch ietwat vreemde vraag, die ook door random mensen op straat aan me gevraagd wordt. Dat andere been dat dat goddelijke lichaam moet dragen vangt namelijk in z’n (of haar) eentje mijn hele gewicht op. Dat er een laf afzettend beentje naast bungelt is dus niet perse spierkracht bevorderend. Gelukkig maar.

Net Ernie

Als ik step voel ik me weer 6. Nou was 6 zijn heus niet altijd een lolletje (groeipijn; OMG!) maar dat onbezorgde, vrij van alles en zonder angst en met losse handen; (niet tijdens het steppen graag); dat gevoel. Dat wil je ook voelen als je 6 bent met een 3 ervoor. Ik zou het liefste continue het Ernie geluid WOOEEEEEIIIII maken en doe dat, afgaande op de reactie van mensen op straat, kennelijk ook af en toe hardop.

Er zijn weinig dingen die me zo blij maken als steppen. Het heeft alles te maken met onbezorgdheid, met gaan waar ik wil en ik maak mijn medemens er ook nog eens blij mee, want elke meter die ik step kom ik wel iemand tegen die vriendelijk naar me glimlacht. (Ok, toegegeven, vaak lachen ze me gewoon vierkant uit, maar een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, dus ik offer me daar met liefde voor op)

Balans Als je na het lezen van dit stukje nou ook denkt "dat wil ik ook!" en meteen naar de Decathlon rent (of zo’n andere totaal sexloze winkel waar stepjes verkocht worden) dan zullen de eerste meters je nog best tegenvallen. T'is toch een skateboard met de helft aan wielen en een vastklamp-paal in het midden. Maar, na een aantal 'bijna op je bakkes'-ervaringen; sta je steeds steviger. Sterker nog; ik kan inmiddels met 1 hand los steppen (en een ietwat paniekerige blik).

Wat ik wel echt mis is de variatie in keuzes. De meeste stepjes zijn saai grijs-wit-zwart met oeeeee, misschien een beetje rood. Dat zijn niet perse de kleuren waar een volwassen kinderhart harder van gaat kloppen. En dan ook het gebrek aan innovatie; ik zou graag een 'all terrain' oplossing willen; dat je harde bandjes hebt op zachte ondergronden, en andersom. Wat wel echt mega handig is aan de step is dat ie opklapt en dus achterin in m’n auto / Uber / Tram / Fiets past. Van A naar B is weer wat sneller geworden.

Google, ik weet dat je meeleest.

Hier is een pitch: Je kunt op Google Maps al kiezen of je de snelste of de kortste route wilt. Of je te voet, met het OV, met de auto of een Uber wilt aanhouden. Maar wat echt heel, heel, handig zou zijn voor alle op-wieltjes-rollende-forenzen, zou een route zijn gebaseerd op ondergrond. Skateboards, skates, inliners, en dus steppers willen het liefst asfalt. Dat is het allersnelst. De ergste ondergrond is dat asfalt waar met een soort enorm wafelijzer een patroon van steentjes in is gedrukt. Helaas ligt dat door mijn hele favoriete stadje. Het is eigenlijk zo dat hoe moeilijker het patroon, hoe moeilijker het ook stept. En kinderhoofdjes zijn net zo erg als hun naam al doet vermoeden. Dus Google, kom maar op met die extra optie! Hoe meer mensen er gaan skaten en steppen, hoe beter voor het milieu.

Einde reis.

Step it up

Gevonden op Wikipedia: "De Nederlandse Autoped (YEASH!) Federatie is het landelijke overkoepelende step orgaan (mooi woord) dat alle belangrijke step evenementen in Nederland (wedstrijden en toertochten) coördineert en begeleidt. (er zijn step toertochten?! OMG waar kan ik me opgeven?!) Een van de belangrijkste taken van de NAF is het opstellen van de nationale stepkalender (die wil ik designen) met tochten en wedstrijden. Ook het uitreiken van de NAF-cup (de landelijke stepcompetitie), het uitschrijven van het NK Individueel, NK-sprint (giggles) en het NK Estafette voor teams, het afvaardigen van wedstrijdteams of individuele rijders naar internationale wedstrijden en bovenal de step te promoten bij het Nederlandse publiek zijn taken waar de NAF zich mee bezighoudt" Zou steppen ooit een Olympische Sport worden vraag ik me dan af? Skateboarden is het inmiddels ook gelukt!

Het is een kwestie van tijd (en wetten aanpassen) voordat de elektrische step ook in Nederland massaal binnen zal rollen. Onze fietspaden zijn er i.i.g uitermate geschikt voor. Ik hoop dat de bedrijven die dat gaan doen, gewoon meteen even dat probleem van gedumpte stepjes oplossen, en er straks in het straatbeeld honderden Ernie's probleemloos, en net zo gelukkig als ik, aan je voorbij roetsjen. Ga ik me alvast aanmelden bij de NAF.