Peuterdieren

Niemand haat baby dieren. En als je dat wel doet dan is er iets goed mis met je en mag je van mij nu niet meer verder lezen.

Baby dieren zijn de lente, zijn weer een nieuwe bak onschuld die deze wereld zo hard nodig heeft. Er worden kinderboeken vol gekleurd met baby dieren, het baby dier heeft het verklein woordje zo ongeveer uitgevonden. Biggetje, Lammetje, Veulentje , Kuikentje. Ik vind zelf Baby Paard veel leuker klinken, maar goed, ik heb ook een ambivalente band met verkleinwoordjes (zie je! Daar is er alweer een)

Meer dan baby dieren, fascineren peuter dieren me. In het Engels is er voor peuter mensen zo’n mooi treffend woord: Toddler. Want dat is ook precies wat je doet van je 2e tot je 4e toch? Toddleren. Maar goed, terug naar peuter dieren.

Ik vind het ontzettend leuk om te zien dat moeder eend al haar kroost nog bij zich heeft in het kroos en dat ze niet opgevroten zijn door de Jaws onder de eenden; de baars, of door die pleuris sluiptijgers die wij mensen in huis houden omdat we denken dat ze cute zijn. Je snapt als eend toch gewoon helemaal niets van die mensen. Als mens vaak ook niet trouwens, daarom is denk ik de kat ook zo’n favo huisdier; die lopen rond met een consequent opgestoken middelpootje naar ons mens-personen.

Maar, van de Mammie Eend die in de sloot bij mij in de buurt ronddobbert zijn ze dus afgebleven. Achter haar dobberen 7 peuter eenden. Soms een beetje dwars, tof doenerig naar de broertje en zusjes, misschien alleen broertjes, of zusjes, ik ben sowieso niet zo goed met gender, al helemaal niet bij eenden. Maar meestal schrikken ze zich zodra ze iets te ver zijn afgedwaald de pleuris en haasten ze zich snel door het dikke groene kroos weer naar hun Duck Posse. Ze zijn fluffy, de dons haartjes nog niet helemaal afgeschud, maar wel al net ff te groot om nog een baby te zijn.

En ze gaan op pad. Overmoedig als een puber op een scooter. En dan ineens die realisatie, "kwak, ik ben iedereen kwijt!" En daar sta je dan, vleugellam tussen de auto's, op de drukste weg in Haarlem. En zo, zag ik mijzelf laatst met mopshond onder de arm (want knorrende, ronkende, gremlin-achtige-mini honden; daar zijn peuter eenden dus bang voor) een peuter eend terug drijven naar de sloot. Het moet er raar uitgezien hebben. Een druk zwaaiende, wijdbeens lopende vrouw (soort Katrien Duck) met een knorrende mopshond die midden op straat een peuter eend met wilde bewegingen probeert terug te drijven. En om zelf niet overreden te worden.

Maar het is gelukt. Deze peuter eend kan uitgroeien tot een heuze grote eend. En zijn ouders gek maken. En verliefd worden. En voor de eerste keer seks hebben. En uitgroeien tot de ontzettende teringlijers die eenden eigenlijk zijn. Maar dan moet ie wel opschieten. De gemiddelde wilde eend wordt namelijk maar 15. Hallo zomer.