North Sea Jazz

Dit is geen blog, dit is een ode. Een ode aan mijn lievelings-drie-dagen van het jaar. (En dat zegt nogal wat, want ik ben ook echt zo'n dertiger die haar verjaardag minimaal 3x viert, ik hanteer een derde en vierde Kerstdag, en vier altijd Oud & Nieuw EN 1 januari. Maar daarover later meer.)

North Sea Jazz. Elk jaar in November stellen we de kaarten veilig en begint de voorpret al. 12 Juli was het weer zover en liepen we voor de tiende keer op North Sea Jazz. De line up op het podium is elk jaar net zo divers als de line up van vrienden voor het podium. Een factor is constant: mijn broer. Op zijn net-een-paar-maanden-zeventiende sleepte ik hem mee naar Rotterdam, en liepen we binnen bij het concert van Elvis Costello. We waren allebei op slag verkocht. Die dag stond het Nederland Elftal in de WK finale tegen Spanje, maar ondanks dat we allebei een Oranje shirtje in de kast hebben liggen met Azulay erop, kon het ons niks boeien: Nas en Damien Marley traden op. In een vrijwel lege zaal, omdat alle andere festival bezoekers de Jazz even verruilde voor het voetbal, hadden wij een soort prive rap reggae concert, ondersteund door de klanken van juichende en balende supporters. Een improv big band op zich dus.

Jools Holland toverde net zulke verrassende artiesten uit zijn koker als noten uit zijn piano, Outkast kwam voor het eerst sinds jaren weer eens bij elkaar en freakin Stevie Wonder liet ons zien dat je niet hoeft te zien om te kunnen voelen. We gingen volledig mesmerized terug met de trein naar huis en besloten toen: voortaan gaan we 3 dagen.

Baco's & Taco's

Sindsdien zijn er nogal wat tradities in geslopen; we trappen altijd af met een First Day Baco'tje, wat ik werkelijk nooit ergens anders drink dan daar, zondag is altijd onze lievelingsdag, zaterdag de drukste, dus de stomste. Onze muntjes vliegen uit onze zakken door het heerlijke eten van alle keukens op de wereld die je maar kan bedenken, we gaan keihard op de geweldige sfeer, het minimale drugs gebruik, (who needs drugs when you've got jazz?) het even in-en uitlopen bij concerten zodat je zoveel mogelijk kunt zien op een dag, en we chillen op het dak waar DJ's draaien en toen ineens, OMG ook Questlove!

Het Student Hotel bied ons elk jaar onderdak, we genieten van Rotterdam, Hotel New York en water taxi's. We checken ALTIJD de speciale merchandise stand waar vaak hele unieke shirts te koop zijn. En elk jaar verbazen we ons over de lelijkheid van de North Sea Jazz merch. Kom op NSJ, jullie hebben zo'n prachtig logo, maak gewoon mooie kwalitatieve zwarte hoodies met het logo en de datum en wij kopen je leeg.

First Day NSJ Baco traditie met de Azu's

Toen N.E.R.D kwam, kocht ik zo snel als ik kon hun te gekke tour-longsleeve. Omdat het altijd een miljoen graden is tijdens North Sea Jazz, borg ik 'm netjes op in m'n kluisje. Handig voor als we s'nachts naar huis moesten fietsen. Toen begon het concert. Ik stond letterlijk en figuurlijk in mijn hemd toen ik ontdekte dat Pharell allemaal fans het podium optrok met een wel HEUL bekend shirt aan. Tot mijn broer me aanstootte met de tekst: "hey Liet, heb je die niet....? "JA IN MIJN KLUISJE LIGGEN JA! Godver. Maar goed, ik weet niet of ik wel alles had mee kunnen zingen, en dat staat ook zo suf op zo'n podium, dus na ja. Bij het shirt zat iig een gratis anekdote.

Jazz Time Machine

Wij gingen voor het eerst in 2010, maar in 1976 werd North Sea Jazz voor de eerste keer georganiseerd. Door Paul Acket in Den Haag. 30 uur Jazz, 300 uur Jazz Musici. Count Basie, Miles Davis, Sarah Vaughan en Ray Charles stonden toen op het podium. Het jaar daarop Ella Fitzgerald en Nina Simone. Jaren daarop Fats Domino, BB King, James Brown, Lou Rawls en ga zo maar door. Moet je je toch eens voorstellen dat je daar bij bent geweest. Ik was toen helaas -7 jaar oud, maar als Elon Musk ooit een tijdmachine gaat bouwen, stel ik 'm in op een van die avonden. Op deze site kun je te gekke vintage North Sea Jazz posters kopen uit die tijd, uit de collectie van de oprichter himself. Check vooral de line up posters. Om op te eten echt. Sinds 2006 is Rotterdam de plek waar alle jazz handjes uit de mouwen worden gestoken en bezoeken zo'n 75.000 mensen het festival.

Line Up affiche van de eerste North Sea Jazz ooit. Photocredit Wall That Jazz

Azuline up

Onze eigen line up is ook echt sick geweest. Oog in oog hebben we gestaan met Tony Bennet, Lady Gaga, Stevie Wonder, Outkast, Macy Gray, Tom Jones, die zijn microfoon aan liet staan als hij 'zijn neus ging snuiten' na elk nummer en met verrassend veel nieuwe energie terug kwam. Ik ben op de grond van Ahoy in slaap gevallen bij Prince, wat natuurlijk heilig schennis is, maar ik kon niet meer, dat jaar introduceerde NSJ voor het eerst de nachtconcerten, dus na 3 dagen van 12u per dag staan, dansen, zingen, eten en weinig slapen, waren zijn onuitputtelijke elektrische gitaarklanken een soort lullaby die een moeder voor een baby zingt en wou ik alleen maar slapen...

We zijn weggelopen bij Sting omdat we dat saai vonden en er een super leuk onbekend bandje in de Congo aan het jammen was, hebben blowtjes meegerookt met Snoop Dogg, Pharell Williams met en zonder N.E.R.D gezien, we leerde Mavis Staples kennen die we vanaf dat moment gebombardeerd hebben tot our grandmother from another mother, en nog minstens 3x daarna hebben bezocht, Erykah Badu die tegen viel, Grace Jones die hoelahoepte alsof ze 16 was in plaats van 61, Lauryn Hill die uiterst ontevreden was over het geluid en dat zo visueel duidelijk maakte dat de cameramannen en- vrouwen echt hun best deden om het te zien aankomen en dan HEEL snel overschakelde naar het laaiend enthousiaste publiek, Lionel Richie die een glas rose ter grootte van een vissenkom in een teug leeg dronk, Gladys Knight die ons kippenvel en tranen bezorgde, Anderson.Paak waar ik sindsdien fan van ben en nog zoveel ontzettend veel meer. Rijkdom is wat het is.

Nieuwe muziek ontdekken

Maar het aller, aller mooiste van North Sea Jazz is het ontdekken. Binnenlopen en compleet omver geblazen worden. Door saxofoons en trompetten, blazers ensembles, rappers, soul artists, oude blues muzikanten, dirigenten, jonge gasten uit Londen zoals Rag 'n Bone man die voor 25 man en wij twee speelde, en nu een artiest van wereldformaat is, geliefden zoals War & Treaty, unieke collabs en rare concerten zoals Bobby McFerrin dit jaar die een soort scattende a capella deed, maar waar ik toch echt van heb genoten. En dit jaar Sly5Ave die met het refreshed orchestra een tribute aan Dr. Dre deed. Niet normaal goed. En we hebben ooit de tweede keer Stevie Wonder verruilt voor een avond buiten in de Mississippi met Sranan-Gowtu en cocktails en ik weet zeker dat Stevie ook daar liever had staan dansen met ons dan in de overvolle, bloedhete zaal te staan.

Ik heb in de Maas en de Nile gestaan toen ik door liefdesverdriet, verliefdheid, burn outs en alcohol eigenlijk niet eens meer kon staan. Vooraan. En nog steeds; whatever life throws at me, 3 dagen in Juli weet ik waar ik op de wereld ben. Daar. Met m'n broer. And all that jazz.